12|04
Michael, ook wel Mike, Lamprou of Obiku genoemd, is uit het type hout gesneden zoals je ze niet meer vaak tegenkomt. Hij is het type speler die altijd voorop gaat in de strijd, als captain weet hij wat er speelt bij zijn teamgenoten, zeuren doet ‘ie absoluut niet en als ‘ie maar ergens last van heeft, dan is er altijd de combinatie van een roze en witte pil die hem op de been houdt.
Wat veel mensen niet van hem weten is zijn bijgeloof. Door de jaren heen zijn er bij hem enkele dingen ingeslopen die je zeker wel ‘bijgelovig’ mag noemen. In zijn tijd bij Heren 1 waren er nog wel eens wedstrijden die aan de andere kant van het land plaatsvonden. We noemen een Lycurgus, Orion, Bedum, Sneek. Negen van de tien keer regelde de teammanager een goede pastamaaltijd bij een Van der Valk restaurant, zodat het team na uren in een busje opgepropt te hebben gezeten even de benen kon strekken. Maar die pastamaaltijd, die liet Mike op een gegeven moment aan hem voorbijgaan. Na twee niet te zuinige verliespartijen na een hapje bij Van der Valk weigerde Michael om daar nog te eten. Zijn voorkeur ging uit naar een klef broodje bij de bezinepomp en tsja… als de captain dat wil. U begrijpt het al, Van der Valk heeft daarna niks meer aan ons verdiend.
Een ander stukje bijgeloof is zijn ‘blauwe drankjes voorkeur’. Overal waar hij voor de wedstrijd komt. Of dit nu in de meest pittoreske sportkantine is, bij een benzinestation of in de plaatselijke super. Michael snort altijd de blauwe sportdrankjes op en giet die kort voor de wedstrijd in twee teugen leeg. Ik hoor u denken, wat als er geen blauwe sportdrankjes te vinden zijn? Dan kiest hij voor iets met een blauwe dop, blauw etiket of het woord ‘blauw’ erin.
Een laatste bijgeloof-dingetje is toch wel zijn Spotify abonnement. Of eigenlijk moeten we zeggen, het juist niet hebben van een abonnement. Mike is in de kleedkamer al jaren verantwoordelijk voor de muziek, maar in al die tijd luisteren we braaf mee met alle reclames op Spotify. Van de nieuwe geur Andrelon tot de lekkerste smaak Haribo en van wat er in de bonus is bij de AH tot wat de tandenborstels kosten bij de Kruidvat. Wij kunnen het zo onderhand allemaal dromen. Maar eerlijk is eerlijk, als er dan eenmaal muziek uit zijn grote speaker komt dan heeft hij ook een goede smaak.
We vallen in herhaling als we zeggen dat we Mike in het team gaan missen. Een beer van een vent aan het net met op zijn arm tatoeages waar je simpelweg niet omheen kan. Als de tegenstander maar even omhoog keek stond je gewoon al 3-0 voor al was het alleen maar door zijn imposante verschijning. Om over die imposante verschijning in de discotheek of kroeg nog maar te zwijgen…
Nog één potje en dan is het voor nu klaar. Maar ooit, ooit gaat hij zeker weer beginnen. Misschien als speler van Heren 8, als trainer van Heren 1 of als onderdeel van de opbouwploeg… wie zal het zeggen. Maar nu eerst, het laatste potje. Zaterdag 15 april, 17.15 uur in de vertrouwde thuishaven: sporthal De Basis. Bijzijn = meemaken!
