15|06
Afgelopen maandag was het zover. Het decor loog er niet om: Sporthal De Stoep. Hier moest het gebeuren: de ouders namen het op tegen de talenten onder leiding van Martijn van der Valk en Bas de Groot. Uiteraard werden in de weken voorafgaand al de nodige psychologische spelletjes gespeeld. Als de opmerking wordt gemaakt ‘ik vraag mijn vader om mee te doen, dan winnen we sowieso’, is de toon gezet. Dit laten we als ouders niet gebeuren! Zulke laagdunkende opmerkingen betekent niet alleen korting op het wekelijkse zakgeld in huize Den Hartog, maar ook getergde ouders aan het net.
D-Day
Iedereen verscheen in topvorm in de zaal. Na alle trainingsweekenden in de afgelopen maanden betraden de senioren vol vertrouwen de zaal. De oefeningen van Bas voorafgaand aan de wedstrijd werden soepeltjes afgewerkt. Steeds fanatieker gingen we aan de slag.
Na een kwartiertje inspelen stonden bij velen de nodige zweetdruppels al op het voorhoofd (en dat was echt niet alleen van de warmte?). Niets stond ons in de weg om een glorieuze overwinning te behalen op de kinderen!
Op twee velden werden de wedstrijden gespeeld. Nog meer kans om te winnen dus. Als na een klein halfuur inderdaad de ouders als winnaars het veld afstappen is De Stoep te klein voor alle stoere verhalen over vroeger: heroïsche wedstrijden tegen Next Volley, een ‘dakbal’ geslagen in de Stoep in het jaar 1998, het winnende punt gemaakt met een sprongservice, in de finale gestaan van het schoolvolleybal toernooi op de Willem de Zwijger…mààr dit overtreft alles! We voelden ons echt weer even jong…
Helaas, schijn bedriegt. Dat de jongens en de meiden van de JC1 niet alleen veel harder zijn gaan slaan, maar ook tactisch beter zijn geworden bleek wel aan de start van de tweede set. Na een dikke achterstand keek Mirjam vertwijfeld naar dochterlief Fenna: hebben jullie ons in de eerste set expres laten winnen om ons moe te maken of niet? Waar Eeuwke de ballen in de brievenbus parkeerde bij zoon Thijs, kreeg hij ze nu allemaal als een deksel op zijn neus terug. Redelijk in paniek verlieten we met een 25-19 verlies het veld.
Uithuilen, veel water drinken en een kapotte bril bij elkaar plakken ☹ om in de laatste set de beslissing in ons voordeel te maken. Er vielen harde woorden tussen de ouders over de tactiek in de 3e set: Gaan voor elke bal! Alles of niets! En nog meer van dat soort open deuren.
Tja, en als je dan bij een 23-17 achterstand de kinderen hoort roepen: ‘twee, twee, twee’ dan weet je dat je niet veel kansen meer hebt om de stand om te draaien. Alle zenuwen gieren door het lijf als Kwintijns vader moet opslaan. Het opgooien is goed, juiste been voor, arm gaat omhoog, maar dan lijkt toch de druk te hoog te zijn in deze cruciale set: de bal verdwijnt onder het net door. Triester dan dit kan het niet worden voor de ouders! Als je dan aan de andere kan van het net hoort roepen: één, één, één, dan weet je dat er niets meer te halen valt. Met een slim balletje van Vic, waar z’n moeder geen antwoord op had, werd de wedstrijd definitief in het slot gegooid.
After
Na twee uur volleyballen staan we weer met beide benen op de grond. Alle hoop op een uitnodiging van Martijn van Goeverden of Elroy Bezemer zijn definitief vervlogen. Dat bleek helemaal toen rond de klok van acht uur de spelers van het team fit en wel met elkaar gingen zwemmen en de oudjes al lang en breed met spierpijn in een luie stoel zaten om bij te komen. O ja, het zakgeld is na de overwinning weer gestort (zelfs verhoogd met een bonus na deze veegpartij van de kinderen tegen de ouders).
Groeten van een stel trotse (en verslagen) ouders
